۱۳۹۳ فروردین ۲۷, چهارشنبه

" آقاي مارك تواين ، من هاكلبري فين شما را طور ديگري زندگي كرده ام " یا " اندر مصائب متولد دهه ی شصت بودن "


عصرها مامان مي آمد دنبالمان . مربي بهداشت بود و مدرسه دير تعطيل مي شد . هميشه من و خواهرم آخرين هاي مهد كودك بوديم . آن انتظار لعنتي در آن ساختمان مهدكودك كه عصرها خالي از بچه ها مي شد چقدر ترسناك بود . تا مامان بيايد دق مي كردم ...

مهد كودك دو سه كوچه با خانه ما فاصله داشت . بدو بدو مي آمديم ، اما ديگر دير شده بود . برنامه ي كودك تمام شده بود و حالا درس هايي از قرآن قرائتي شروع مي شد . و من چقدر از اين آدم بدم مي آمد كه جاي كارتون مي آمد مي نشست روي صفحه ي تلويزيون ما ! هر روز ! پفيوز !

يك بسته چوب كبريت داشتم . مي رفتم توي اتاق كوچيكه . دو دانه از چوب كبريت ها را از بسته بيرون مي آوردم . يكي شان را آتش مي زدم و تا يك ذره مي سوخت و سرش سياه مي شد سريع فوت مي كردم تا خاموش شود و يك وقت خانه آتش نگيرد ! آن كه سالم بود مي شد هاكلبري فين ، آن كه سرش سوخته بود و سياه، مي شد جيم . بسته ي چوب كبريت هم كرجي شان . جيم پشت كرجي مي ايستاد و هاكلبري جلوي آن . مي نشستم روي فرش كف اتاق و بسته را مي گذاشتم روي موكت هاي نارنجي دور فرش . اينجا مي سي سي پي بود . رنگ نارنجي اش هم را با غروب آفتاب براي خودم توجيه مي كردم . آرام بسته ي چوب كبريت را روي موكت اين ور آن ور مي كردم و راجع به قسمتي از كارتون كه دير مي رسيدم و هر روز نمي ديدم براي خودم خيالبافي مي كردم . هيچ وقت سرانجام هاكلبري را در تلويزيون نديدم . هيچ وقت نفهميدم داستان چه شد . داستان هاكلبري فين در دنياي كودكي من طور ديگري گذشت ...

يك روز كودكم من را خواهد ديد كه به بسته ي چوب كبريتي زل زده ام. شايد مشغول ديدن كارتون باشد ، هاكلبري فين سه بعدي ! اميدوارم از من نپرسد : " بابا آخر هاكلبري فين چي مي شه ؟ "